فراد و جمعیت ها پیش از آنکه به حکومت برسند و قدرت را در دست بگیرند، آرمان هایی را برای حکومت خود بیان و برای رسیدن به ان اهداف برنامه های خود را نیز اعلام می کنند، اما معمولاً پس از رسیدن به قدرت و گذشت زمان، در اهداف خود ناکام مانده و گاهی از آنچه گفته بودند، عدول می کنند و یا به کلی آن اهداف و ایده ها را فراموش می کنند.

در حکومت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، اهداف، هدف هایی واقعی و اصیل است که در عمق وجدان های بشری ریشه دارد و همگان در آرزوی رسیدن به آن بوده اند. برنامه ها بر اساس تعالیم قرآن و سنت اهل بیت علیهم السلام تنظیم شده و در تمامی بخش ها ضمانت اجرایی وجود دارد. به عبارتی دیگر دستاوردهای حکومت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف پاسخگوی تمام نیازهای معنوی و مادی بشر است.

اسداری از کرامت انسانی، عدالت، رفع ظلم، فقر و تبعیض از جوامع بشری از مشترکات آموزه مهدویت و اعلامیه حقوق بشر است. خداوند در قرآن می فرماید: « وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنی آدَمَ وَ حَمَلْناهُمْ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلی کَثیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضیلاً»؛ « ما آدمیزادگان را گرامی داشتیم و آن ها را در خشکی و دریا، (بر مرکب های راهوار) حمل کردیم و از انواع روزی های پاکیزه به آنان روزی دادیم و آن ها را بر بسیاری از موجوداتی که خلق کرده ‏ایم، برتری بخشیدیم».(1)

خدا همه آدمیان را گرامی می دارد و حیات و استفاده از خشکی و دریا و کسب روزی پاک را از حقوق همه آنان می داند؛ یعنی زن و مرد، پیر و جوان، هر دین و مذهب، و رنگ و نژادی در هر سرزمین جغرافیایی از آن جهت که انسان اند، حق دارند از خشکی ها و دریاها بهره مند شوند و رزقی پاک به کف آورند و زندگی کنند.

در قسمت اول به دو مولفه مهم یعنی، امنیت اقتصادی و امنیت سیاسی و نظامی در حکومت حضرت ولی عصر(عج) پرداختیم. در این شماره نیز با دیگر مصادیق امنیت در حکومت مهدوی آشنا خواهیم شد.

امنیت اجتماعی
در روایتی آمده است: «بدانید آن کس از ما که فتنه های آینده را دریابد، با چراغی روشنگر در آن گام می نهد و بر همان سیره و روش پیامبر و امامان معصوم رفتار می کند تا گره ها را بگشاید، بردگان و ملت های اسیر را آزاد نماید، جمعیت های گمراه و ستمگر را پراکنده و حق جویان پراکنده را جمع آوری کند. او سال های طولانی در پنهانی از مردم به سر می برد؛ آن چنان که اثرشناسان اثر قدمش را نمی شناسند گرچه در یافتن اثرها و نشانه ها تلاش فراوان می کنند. سپس گروهی برای در هم کوبیدن فتنه ها آماده می گردند و چونان شمشیرها صیقل می خورند. دیده هایشان با قرآن روشنایی می گیرد و در گوش هایشان تفسیر قرآن طنین افکند و در صبح گاهان و شام گاهان جام های حکمت سر می کشند».(1)